Back to: میاں محمد بخش کلام
| رحمت دا مینہ پا خدایا باغ سُکا کر ہریا بوٹا آس اُمید میری دا کردے میوہ بھریا |
| مٹھا میوہ بخش اجیہا قدرت دی گھت شِیری جو کھاوے روگ اس دا جاوے دُور ہووے دلگیری |
| سدا بہار دئیں اس باغے کدے خزاں نہ آوے ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بھُکھا پھل کھاوے |
| بال چراغ عشق دا میرا روشن کردے سینہ دل دے دیوے دی رُشنائی جاوے وچ زمیناں |
| نعمت اپنی وی کجھ مینوں بخش شناساں پاواں ہمت دے دِلے نوں تیرا شکر بجا لیاواں |
| لاہ ہنیرا جہل برُے دا چانن لا عقل دا بخش ولایت شعر سخن دی یُمن رہے وچ رلدا |
| اوّل دے دل جس وچ ہوون سچے سُخن خزانے لعل جواہر کڈھ کڈھ دیوے قُوّت بخش زبانے |
| طبع میری دانافہ کھولیں مُلکیں مشک دُھمائیں سُن سُن مغز معطر ہوون بو عشق دی پائیں |
| سخن میرے دی شکروں ہوون مٹِھے منہ قلم دے شعر میرے دے عطروں کاغذ لاوے خال رقم دے |
| بوہٹی نویں کتاب میری دی جوبن بخش سنگاریں پاک نظر دے ویکھن والے ندی عشق دی تاریں |
| جے کوئی میلی اکھیں ویکھے عیب دھگانے لاوے اوہ بھی عدل تیرے دے گھر تھیں کجھ سزائیں پاوے |
| مر مر ہِک بناون شیشہ مار وٹّا اِک بھندے دنیا اُتے تھوڑے رہندے قدر شناس سخن دے |
| اوّل تے کجھ شوق نہ کسے کون سخن اج سُندا؟ جے سُنسی تاں قصہ اُتلا کوئی نہ رمزاں پُندا |
| لدگئے اوہ یار پیارے سخن شناس ہمارے سخن صراف محمدبخشا لعلاں دے بنجارے |
| مجلس بَہ بَہ گئے سیانے کر کر ہوش سنبھالے ہک دؤئے سنگ ورتی الفت جیوں بھلیاں دے چالے |
