Back to: میاں محمد بخش کلام
| پاسے پاسے چلَی جوانی ، پاس نہ سدیا یاراں ساتھی کون محمّدؔ بخشا دَرد ونڈے غمخواراں |
| مان نہ کرئیو رُوپ گھنے دا وارث کون حُسن دا سَدا نہ رہن شاخاں ہَریاں ، سَدا نہ پھُل چمن دا |
| سَدا نہ رَسد بزاریں وَکسّی سَدا نہ رَونق شہراں سَدا نہ موج جوانی والی ، سَدا نہ ندیاں نہراں |
| سَدا نہ تابش سُورج والی ، جیویں کر وقت دوپہراں بے وفائی رسم محّؔمد ، سَدا ایہو وچہ دہراں |
| سدا نہ لاٹ چراغاں والی ، سَدا نہ سوز پتنگاں سَدا اڈاراں ، نال قطاراں ، رہسن کدن کُلنگاں |
| سدا نہیں ہتھ مہندی رَتّے سدا نہ چھنکن ونگاں سدا نہ چھوپے پا مُحّؔمد ، رل مِل بہناں سنگاں |
| سَدا نہیں مُرغابیاں بہناں ، سَدا نہیں سَر پانی سَدا نہ سئیاں سیس گُندا ون سَدا نہ سُرخی لالی |
| لکھ ہزار بہار حُسن دی خاکو و چہ سمانی لاء پریت محمّؔد ، جس تھیں جگ وچہ رہے کہانی |
| مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیاں ہَرناں جو چڑھیا اُس ڈھیناں اوڑک، جو جمیا اُس مرناں |
| سَدا نہ باغیں بُلبُل بولے ، سَدا نہ باغ بہاراں سدا نہ ماپے ،حُسن جوانی ، سدا نہ صحبت یاراں |
| لوئی لوئی بھَر لے کُڑئے جے تُوں بھانڈا بھرناں شام پئی بِن شام محّؔمد گھر جاندی نے ڈرناں |
